Op een dag kwam ik thuis met boodschappen. Ik parkeerde mijn auto en zag mijn buurvrouw huilen. Ik liep naar haar toe, groette haar en vroeg wat er aan de hand was. Je kon aan haar zien dat ze kwaad en verdrietig tegelijk was. Ze vroeg me naar een bepaalde vrouw en of ik die kende. En die vrouw kende ik wel, want dat is een andere buurvrouw van ons in de straat. Opeens begon ze enorm te schelden en te vloeken op haar. Ik snapte er niks van. Ze deed alsof ik zou weten wat er aan de hand was, maar ik wist van niets. Blijkbaar wist bijna iedereen het behalve ik. Ze zei: "Heb je het niet gehoord?" Ik zei: "Nee buurvrouw, ik heb niets gehoord en ik heb ook geen tijd voor roddels in de buurt." Toen zei ze: "Ze heeft mijn man afgepakt." "Wat?!" zei ik. Ik schrok er heel erg van en kon het niet geloven. Het enige wat ik kon zeggen was: "Maar zij is toch getrouwd?" "Ja", zei ze, "ze is getrouwd, maar haar man zit in de gevangenis."
Met mijn boodschappentassen nog in mijn hand zit ik later op de bank. Wat kunnen mensen toch verdwaald zijn! Wat ben jij voor een vrouw als je een man bij zijn gezin weghaalt? Dat doe je toch niet?! En dan ook nog met een buurman. En denk dan op z’n minst aan je kinderen! Wat moeten ze wel niet denken van hun moeder?! Hoe meer ik erover denk, hoe meer ik ervan schrik van wat er gebeurd is.
De dagen daarop horen we door de muren elke dag ruzie. Er wordt gescholden en er wordt van alles gegooid. Mijn man en ik zitten gespannen op de bank. Wat moeten we doen? Er naartoe gaan is niet verstandig. De politie bellen? Ja, dat doe je ook niet voor schreeuwen en gooien.
Een paar dagen later komen mijn man en ik thuis en zien allemaal politie bij ons in de straat vlak voor ons portiek. We mochten niet voor de deur stoppen. We moesten een eindje verderop parkeren. Een agent liep met ons mee tot de deur. Ze hadden die man meegenomen en de buurvrouw waarmee hij was vreemd gegaan. Er bleek een heftige ruzie te zijn geweest tussen de twee vrouwen en het was helemaal uit de hand gelopen. De kinderen van de buurvrouw hadden er zich ook in gemengd. Ik hoorde later dat die man had staan kijken en niet wist wat hij moest doen.
Dit heeft een enorme indruk op mij gemaakt. Het is voor mij een belangrijke les van Allah. Ik raad iedereen aan hier goed bij stil te staan. Daarom heb ik het ook opgeschreven. Er zit een hele belangrijke les in dit verhaal. Allah heeft regels opgesteld voor de mens en die mogen wij niet overtreden. Ik kom wel eens mensen tegen op m’n werk en die vragen mij dan: Waarom draag jij eigenlijk een hoofddoek? Waarom moet jij eigenlijk bidden? Waarom vast jij? Iedere moslim hier in Nederland kent die vragen wel. Mensen vinden dan dat wij moslims allemaal stomme regels hebben die nergens op slaan. Maar die regels zijn een geschenk. En precies dat begreep ik weer toen ik dit allemaal meemaakte. Allah heeft mij laten zien hoe belangrijk Zijn Regels zijn. Het is Zijn Liefde die ons deze regels gegeven heeft. Het is niet omdat Hij ons iets wil afpakken, zoals niet-gelovigen wel denken. Hij geeft ons iets met deze regels. Die regels beschermen ons en zorgen ervoor dat we op het rechte Pad blijven.
Ik wens niemand het slechtste toe en ik hoop dat ze tot een oplossing komen, want ze zijn al bezig met een scheiding en ik vraag me af of dat het wel waard is. Zij gaat denk ik toch terug naar haar man als die vrij is en hij heeft straks geen vrouw, geen gezin, niets. Ik vraag Allah om mij, deze mensen en iedereen te leiden op het rechte Pad. Laat iedereen weten dat de Regels van Allah er niet voor niets zijn. Ze beschermen ons tegen het kwade. Soms lijkt het heel aantrekkelijk om iets te doen dat verboden is. Maar dat zijn influisteringen van de Shaytaan. En de Shaytaan is een bedrieger. Uiteindelijk levert het alleen maar ellende op. Dat zie je in dit verhaal ook maar weer. Hoeveel heeft dat beetje plezier dan wel niet kapot gemaakt? Ik dank Allah voor mijn man en mijn kinderen en vraag hem ons te beschermen tegen de Shaytaan.
Ingezonden door een zuster