De verteller van het
verhaal zegt:

“Mijn
vriend is echt veranderd. Zijn kalme en onverstoorbare gelach voel je in je
oren zoals je de briesjes tijdens de vroege ochtendgloren voelt en het was
vroeger losbandig en verdorven gelach dat in de oren beukten en de gevoelens
kwetsten. Zijn beschaamde blikken stralen schoonheid en zuiverheid uit en
het waren vroeger gewaagde en onbeschofte blikken. Zijn woorden komen
gewogen uit zijn mond, terwijl hij vroeger zijn woorden hier en daar
strooide, ze raakten de ene persoon en beledigden de ander. Hij toonde geen
zorg, noch belangstelling voor zijn hufterige gedrag. Zijn gezicht kent een
kalmte, is versierd met een baardje en afgebeeld met een stralenkrans,
terwijl vroeger zijn gezicht gekenmerkt werd door nalatigheid en
zorgeloosheid. Ik bekeek hem aandachtig en langdurig. Hij begreep wat in
mijn hoofd ronddwaalde en vroeg mij: “Misschien wil je mij de volgende vraag
stellen: ,,Wat heeft jou veranderd?”

Ik zei:
“Inderdaad…, want de persoon die ik me in jou herinner, sinds ik jou voor
het laatst zag, is heel anders dan nu.”

Hij zei knikkend:
“Verheven is Hij die de toestanden doet veranderen…”

Ik vroeg heel
nieuwsgierig: “Er moet hierachter wel een verhaal schuilen?”

Hij
antwoordde: “Een verhaal dat elke keer als ik eraan denk mijn geloof in
Allah, Die tot alles in staat is, doet toenemen. Een verhaal dat elke
illusie overtreft, maar mij werkelijk is overkomen en de richtingsweg van
mijn leven heeft veranderd. Ik zal jou het verhaal vertellen.”

Hij keek
me aan en zei: “Ik was een keer in mijn auto rijdend in de richting van
Cairo en bij een brug die naar een dorp leidde, werd ik verrast door een koe
die rende over de weg met achter haar een kalf. Ik raakte overstuur en
zonder dat ik daar erg in had lieten mijn handen het stuur los, totdat ik in
de diepte van de rivier belande. Smachtend naar adem stak ik mijn hoofd uit
en de gedachte dat ik zou sterven raasde door mijn hoofd.

In een
paar momenten -waarschijnlijk seconden- flitsten langs mijn hoofd snelle en
ononderbroken beelden. Het waren de beelden van mijn reuskleurig leventje
met al zijn tijdverspillingen en losbandigheden. Mijn verleden toonde zich
aan mij als een angstige spook en de compacte duisternis omsingelde mij. Ik
voelde dat ik zonk in donkere en afgelegen grotten. Ik schrok wakker en
schreeuwde een zachte kreet die amper te horen was… O mijn Heer… Ik
draaide mij om mijn as en ik smeekte om bescherming, niet tegen de dood,
waarvan ik al zeker was dat die zou intreden, maar tegen mijn zonden die mij
omringden en mij benauwden. Ik voelde mijn hart sneller kloppen en begon de
angstige spoken om me heen van me af te slaan. Ik vroeg onafgebroken
vergiffenis aan Allah, voordat ik Hem zou ontmoeten. Ik voelde een zware
druk rondom mijn lichaam, alsof het water in muren van ijzer waren veranderd
en ik besefte me dat het einde naderde. Ik sprak de geloofsgetuigenis uit en
begon me voor te bereiden op de dood.

Ik
bewoog mijn arm en voelde een leegte. Een leegte die leidde naar de
buitenkant van de auto. Op dat moment realiseerde ik me weer dat één van de
ramen van mijn auto kapot was. Allah had gewild dat hij brak drie dagen
geleden tijdens een incident. Ik sprong zonder na te denken van mijn plaats
en duwde mezelf door deze leegte. Het licht vulde zich in mijn ogen op en
plotseling was ik uit mijn auto. Ik keek door mijn opgezwollen ogen en zag
een menigte van mensen staand langs de rivier. Ze mompelden geluiden die ik
niet kon verstaan. Toen zij mij zagen, daalden er twee van hen naar beneden
en hezen mij naar het droge.

Ik stond
versteld wat er zich rondom mij had afgespeeld. ongelofelijk dat ik van de
dood was ontsnapt en mij tussen de levenden bevond. Mijn aandacht ging  nu
vooral uit naar mijn zinkende auto. Ik droomde over mijn oude leven dat nu
opgevangen zat in die auto. Ik droomde dat hij stikte en langzamerhand
stierf. Mijn oude leven stierf en werd voor mijn ogen begraven. Ik ben ervan
verlost en eruit weten te komen. Eruit gekomen als een nieuwgeborene. Ik
voelde een sterk verlangen om ver weg te rennen van deze plek waar ik mijn
verdorven verleden heb begraven.

Ik
kwam thuis aan als zijnde een andere persoon dan die daarvoor het huis
verliet. Ik stapte mijn kamer binnen en mijn ogen vielen ten eerste op de
foto’s aan de muren van enkele zangers en danseressen. Ik begon haastig de
foto’s te verscheuren. Vervolgens plofte ik op mijn bed, voor het eerst in
mijn leven huilend van spijt die ik voelde vanwege het schenden van de
rechten van Allah. Ik huilde tranen met tuiten en mijn lichaam begon hevig
te beven. Terwijl ik mij in deze toestand bevond, hoorde ik de gebedsoproep
luid in de hemel, alsof ik het voor het eerst hoorde. Ik stond meteen op en
ging de wassing verrichten. Na het gebed verricht te hebben in de moskee,
toonde ik mijn berouw in het openbaar en vroeg constant Allah om mijn zonden
kwijt te schelden. Ik smeekte Hem om mijn overtredingen uit te wissen en
mijn tekortschietingen jegens Hem te vergeven. Sindsdien ben ik zoals je me
nu ziet.”