Een persoon reed met zijn auto en onderweg kreeg hij
autopech. De man stapte uit zijn auto en toen hij zijn reservewiel uit
de achterbak wilde pakken, kwam er een auto met hoge snelheid aan en
reed de man aan waardoor hij ernstig gewond raakte. Een medewerker van
de wegenwacht vertelt: “Ik en een collega van mij droegen hem in onze
auto en namen vervolgens contact op met het ziekenhuis. Het was een
jongeman in de bloei van zijn leven. Uit zijn uiterlijk viel op te maken
dat hij een praktiserende moslim was. Toen wij hem droegen, hoorden wij
hem iets neuriën. Maar omdat wij druk bezig waren konden wij niet
opmaken wat hij zei… Toen wij hem echter in de auto plaatsten hoorden
wij heel duidelijk dat hij met zijn mooie stem de Koran reciteerde.
Verheven zij Allah, je zou niet zeggen dat deze persoon gewond was. Hij
zat helemaal onder het bloed en alle botten in zijn lichaam waren
gebroken. Het werd ons duidelijk dat hij niet lang meer te leven had.

Hij bleef doorgaan met het reciteren van de Koran met
zijn mooie stem. Nooit in mijn leven heb ik ooit zo een mooie recitatie
gehoord. Ik voelde de rillingen door mijn lichaam heen gaan. Ineens
hield hij op met reciteren. Ik draaide mij om en zag hoe hij zijn
wijsvinger de hemel in wees en de geloofsgetuigenis uitsprak waarna zijn
hoofd inzakte. Ik sprong naar achteren, onderzocht vervolgens zijn hand,
zijn hart en zijn ademhaling…. niks… Hij had het leven verlaten.

Ik keek lang naar hem en een traan rolde over mijn
wang, maar ik hield dit verborgen voor mijn collega. Ik draaide mij
vervolgens naar hem toe en vertelde hem dat de jongeman was gestorven
waarna hij begon te huilen. En ik…ik haalde een diepe zucht en de
tranen stroomden over mijn wangen. Het was een aangrijpend moment.

Toen wij in het ziekenhuis aankwamen, vertelden wij
iedereen die wij tegenkwamen het verhaal van deze jongeman. Velen waren
zeer onder de indruk, aangeslagen en moesten huilen. Eén persoon ging
zelfs naar de jongeman toe en kuste zijn voorhoofd. Velen van hen wilden
weten wanneer het dodengebed voor hem verricht zou worden, zodat zij dit
bij konden wonen. Eén van de ziekenhuismedewerkers belde naar de
familie van de overledene om hen over dit verlies te informeren. Degene
aan de andere lijn was de broer van de overledene. Hij vertelde dat zijn
broer iedere maandag zijn oma bezocht in een dorp en dat hij altijd
zorgde voor de weduwen, weeskinderen en armen. Alle dorpsbewoners kenden
hem… Hij bracht hen altijd Islamitische boeken en cassettebandjes.
Zijn auto was altijd volgeladen met rijst en suiker die hij uitdeelde
aan de behoeftigen. Hij vergat zelfs niet snoepgoed voor de kinderen. En
altijd als er aan hem werd gevraagd hoe hij het uithield om deze lange
afstand steeds heen en weer af te leggen, antwoordde hij: “Ik breng de
tijd die ik in de auto zit door met het leren en reciteren van de Koran
en het beluisteren van Islamitische bandjes en ik hoop dat elke stap die
ik in het kader hiervan zet door Allah beloond zal worden.”

De volgende dag liep de moskee vol met mensen die het
dodengebed voor hem kwamen verrichten. Ik verrichte samen met vele
anderen het dodengebed, waarna wij hem naar zijn begraafplaats droegen.
Wij plaatsten hem in de nauwe grond om zijn eerste dag van het
Hiernamaals tegemoet te gaan. Aan de andere kant was het voor mij alsof
ik de eerste dag van mijn leven tegemoet ging…”