De Moe^ctazilah, een afgedwaalde Islamitische
sekte die geloofden dat de Koran niet het Woord van Allah is, maar een
schepsel van Allah, hadden in de tijd van imam Ahmed ibnoe Hanbal goede
banden met sultan al-Moe^ctasim en waren daardoor in staat om hun
afgedwaalde leerstellingen op te leggen aan de mensen.

De sultan droeg alle geleerden op dezelfde mening over te
nemen als de Moe^ctazilah. Toen imam Ahmed dit kreeg te horen
weigerde hij dit en hij zwichtte niet zoals vele geleerden van zijn tijd.
Imam Ahmed werd voor zijn ongehoorzaamheid en opstandigheid gevangen genomen
en kreeg veel martelingen te verduren. De sultan kwam erachter de
martelingen slechts averechts werkten bij imam Ahmed en dat dit hem alleen
maar sterker en standvastiger maakte. Dit wekte de woede van sultan al-Moe^ctasim.

Bij de eerste zweepslag zei imam Ahmed: “Bismillah.” Bij
de tweede zweepslag zei hij: “Laa hawla wa laa qoewwata illa billah (Er is
geen kracht noch macht buiten die van Allah).” En bij de derde zweepslag
zei hij (interpretatie van de betekenis):

“Zeg: ,,Niets zal ons treffen, behalve wat Allah voor ons
heeft beschikt. Hij is onze Beschermer.”                         
                       
                       
                    
(Soerat at-Tauwbah: 51)

Uiteindelijk kreeg hij in totaal negenentwintig zweepslagen.
De riem van zijn broek bestond uit een stukje kleed, die losscheurde
waardoor zijn broek dreigde af te zakken. Imam Ahmed worp zijn blik naar de
hemel en bewoog zijn lippen en voor dat hij het wist bleef zijn broek hangen.
Dit vanwege de volgende smeekbede die hij verrichtte: “O Allah, ik vraag
U, bij Uw Naam waarmee U de troon heeft gevuld, indien U weet dat ik juist
heb gehandeld laat mij dan niet ontbloten.”

Doordat Allah, de Verhevene, met Zijn Kennis bij Imam Ahmed
was overmeesterde hij al-Moe^ctasim. Op een bepaald moment kwam
al-Moe^ctasim aan, ging op zijn stoel zitten en zei: “Breng
Ahmed ibnoe Hanbal hier!” Hij werd gebracht en toen hij voor al-Moe^ctasim
stond, vroeg hij aan hem: “O Ahmed, hoe ging het met je gisteren in jouw
cel?” Waarop imam Ahmed antwoordde: “Alhamdoelillah, alles was goed
behalve dat ik iets verbazingwekkends heb gezien, O leider der gelovigen.”
De sultan vroeg verbaasd: “En wat heb je dan gezien?” Imam Ahmed begon:
“Ik stond halverwege de nacht op, verrichtte vervolgens de rituele wassing
voor het gebed en bad twee rak^cah. Tijdens de eerste rak^cah
reciteerde ik Soerat al-Faatihah en Soerat an-Naas. Tijdens de tweede rak^cah
reciteerde ik weer Soerat al-Faatihah en vervolgens Soerat al-Falaq. Ik
ronde het gebed af en stond weer op om te beginnen aan de volgende twee rak^cah.
Ik reciteerde Soerat al-Faatihah en wilde vervolgens Soerat al-Ikhlaas
reciteren, maar dit lukte mij niet. Ik deed mijn best om iets anders uit de
Koran te reciteren, maar tevergeefs.

Ik keek vervolgens opzij en zag plotseling in de hoek van
mijn cel de Koran dood op de grond liggen. Ik pakte het op gaf het de
dodenwassing en wikkelde het in een lijkengewaad en verrichte er het
dodengebed voor en tenslotte begroef ik de Koran.”

Sultan
al-Moe^ctasim reageerde geschokt: “O wee jij Ahmed! Sterft de
Koran dan?” Imam Ahmed antwoordde: “Dat waren jouw woorden. Jij beweert
dat de Koran geschapen is. En ieder schepsel komt toch eens te sterven?”
Toen riep sultan al-Moe^ctasim uit: “Ahmed heeft ons
overmeesterd! Ahmed heeft ons overmeesterd!”