Stel je hebt twee muizen. De ene ruikt een heerlijk blokje kaas, niet ver van hem vandaan. Het water loopt hem direct in de mond. De andere ziet plotseling een gevaarlijke kat achter zich opduiken. Welke muis rent harder? Waarschijnlijk de muis die rent voor zijn leven. Angst triggert namelijk een sterkere, en directere vecht-of-vluchtreactie. Meer dan een lege maag motiveert om een stuk kaas te bereiken. Het is adrenaline versus dopamine. Maar vergis je niet: bij extreme honger kan de muis die de kaas ruikt juist harder rennen, gedreven door overlevingsdrang.
Twee factoren
Honger kan dus een krachtige motivatie zijn, net zoals angst dat is. In uitzonderlijke gevallen, waarin iemand letterlijk moet vechten om te overleven, kan de kracht van honger zelfs doodsangst overtreffen. Het is bekend dat mensen die in levensbedreigende hongersnood verkeren, risico’s nemen die ze normaal gesproken zouden vermijden.
Waarom kies ik ervoor om dit opiniestuk op deze manier aan te vliegen? Omdat in een oorlogssituatie angst en honger twee factoren zijn die ons ooit zo vredige leven kunnen veranderen in de grootste nachtmerrie. Want denk niet dat de Appie Heijn in oorlogstijd op vaste tijden wordt bevoorraad. Of dat je iedere ochtend – zoals gewoonlijk – je smartphone oplaadt. Denk niet dat er (warm) water uit je kraan stroomt. Denk ook niet dat je voorheen zo vriendelijke buurman nog oog zal hebben voor jouw noden.
Hartinfarct
Oorlogstijd is overleven. Een oorlog is een verderfelijke poel van menselijk leed. Voor een maatschappij net zo ontwrichtend als een hartinfarct voor het menselijke lichaam. Systemen en voorzieningen vallen uit. Brandstof raakt op, wegen raken verstopt, net zoals de menselijke aderen door een bloedprop. Infrastructuur wordt kapotgebombardeerd. Vergeef mij dat ik mij dan flink opwind wanneer ridder Rutte aangeeft dat het tijd is dat wij ons ‘geestelijk voorbereiden op een oorlog’.
Gaaf land
Dan denk ik bij mezelf: begrijpt deze volgevreten generatie regeringsleiders – die oorlogen alleen kent van bombastische Hollywood-films, waarin heldhaftige protagonisten kogels opvangen alsof het regendruppels zijn – wel wat de prijs is van een oorlog? Beseffen zij wat er met hun populatie en beschaving staat te gebeuren? Begrijpen zij dat het daarom hun taak en plicht is om – koste wat het kost – een oorlog te voorkomen? Handelen zij eigenlijk wel in het belang van degenen die zij claimen democratisch te vertegenwoordigen?
Volgens Rutte is Nederland een ‘waanzinnig gaaf land’ om in te wonen. Welnu, na slechts een enkel tapijt aan Russische bommen zal van die ‘gaafheid’ – in alle taalkundige betekenissen ervan – weinig overblijven.
Een “goede” crisis
De oud-premier kent, als iemand die geschiedenis heeft gestudeerd, zijn klassiekers. “Laat een goede crisis nooit verloren gaan” is een diepzinnige stelling die wordt toegeschreven aan de Britse oorlogspresident Winston Churchill. Hij zou deze uitspraak hebben gedaan in de context van de oprichting van de Verenigde Naties. Een crisis die door met name westerlingen als de moeder der crises wordt beschouwd. Want voor hen is er ‘geen groter leed dan Jodenleed’.
Het collectieve naoorlogse schuldgevoel dat hierop volgde wordt sindsdien vakkundig door de terreurstaat Israël uitgebuit. In hun zionistische streven naar de stichting van Groot-Israël wordt het als vrijbrief gebruikt om het Palestijnse volk systematisch te onderdrukken, en waar mogelijk als ongedierte uit te roken.
Breekijzer
Dat deze filosofie springlevend is, bewijst het feit dat de oud-stafchef van Barack Obama, Rahm Emanuel, haar tijdens de financiële crisis van 2008 opnieuw gebruikte om zijn visie hierop te verwoorden. Vanuit deze denkwijze is een crisis – behalve een ontwrichtend fenomeen – ook een kans om zaken gedaan te krijgen die onder normale omstandigheden niet mogelijk zouden zijn. Een crisis als breekijzer om vastgeroeste ideeën en systemen te doorbreken.
Schaduwzijde
Tegelijkertijd wil ik de schaduwkant hiervan niet negeren. Aangezien een crisis ook kan worden misbruikt. Sluit voor een moment je ogen, en beeld je een samenleving in waarvan de bange inwoners onder hoogspanning staan. Zullen zij in staat zijn om de juiste beslissingen nemen? Ik betwijfel het, want angst is een slechte raadgever.
Snelkookpan
Houd er dus sterk rekening mee dat de maatschappij tijdens een crisis verandert in een snelkookpan. Een omgeving waarin, onder hoge politieke druk en onder invloed van aanjagende media, mogelijk eerder verworven rechten en (doorgaans zwaarbevochten) vrijheden worden beperkt of zelfs ontnomen. In het bijzonder die van minderheidsgroepen, andersdenkenden en non-conformisten.
Denk bijvoorbeeld aan de beperkende wetgevingen en maatregelen die werden ingevoerd na de gebeurtenissen van 11 september (zoals de Patriot Act, Guantanamo Bay, de instelling van No-Fly Lists en de wereldwijde verplichting van biometrische paspoorten) en tijdens de coronacrisis (zoals lockdowns, avondklokken, de invoering van QR-codes, COVID-certificaten en vaccinatieplicht in sommige landen). Niet zelden worden deze maatregelen snel, en zónder grondig parlementair debat aangenomen. Hierdoor dreigt een erosie van democratische processen.
Oorlogsdreiging
Rutte is niet de enige die bij ons als een blij ei een oorlogspsychose probeerde aan te wakkeren. Andere, met name militaire, prominenten gingen hem voor. Zo stelde oud-Commandant Landstrijdkrachten Martin Wijnen eind 2023 in De Telegraaf dat Nederland “serieus rekening moet houden met een gewapend conflict met Rusland. Dat geldt zowel voor het leger als voor de samenleving.”
De Belgische generaal Marc Thys uitte eerder in De Afspraak op VRT CANVAS zijn zorgen over het munitietekort in Europa. “Als hier vandaag een oorlog uitbreekt, moet het Belgische leger na een aantal uur al beginnen met stenen te gooien, omdat we geen munitie meer hebben,” zei Thys in datzelfde jaar.
Ruslandkenner en voormalig militair luitenant-generaal Mart de Kruif benadrukte de noodzaak van een sterke militaire aanwezigheid in Oost-Europa als antwoord op de Russische oorlogsindustrie. “Poetin is een bokser. Je kunt niet eindeloos klappen ontwijken, je moet ook kunnen terugslaan,” zei hij tegen RTL Nieuws.
‘Teflon Don’
Wie tussen de regels door leest, begrijpt waar de geesten rijp voor worden gemaakt. Een door belastingverhogingen fors lagere levensstandaard, minder (kwalitatieve) (sociale) voorzieningen en de (her)invoering van de dienstplicht. De grote lachende derde is de Verenigde Staten, waar president-elect Donald Trump onlangs pleitte voor een verhoging van de NAVO-norm (en daarmee de defensiebudgetten van de aangesloten landen) van 2% naar 5% van het BBP. Voor Nederland zou dit neerkomen op een jaarlijkse extra defensie-uitgave van maar liefst 30 miljard (!) euro.
Schaakmat
Geld dat grotendeels in de zakken van de Amerikaanse wapenindustrie verdwijnt. Met 41 wapenproducenten in de top 100 is die namelijk goed voor meer dan de helft van de wereldwijde wapenverkoop. Ik zou zeggen: ga vooral zo door met het onderschatten van ‘The Donald’. Ridiculiseer zijn uiterlijk en escapades. Blijf maar met z’n allen lachen, gieren en brullen om zijn doen en laten. Binnenkort zal het lachen jullie vergaan. Want als het om de knikkers gaat, heeft hij de gehele NAVO schaakmat.
Verdeel en heers
Nu we bij ‘Uncle Sam’ zijn aangekomen: Amerika is een machtswellustig, kapitalistisch monster dat om de zoveel tijd een oorlog of militaire interventie nodig heeft om zijn werelddominantie te behouden. De VS zullen nooit – zonder slag of stoot – accepteren dat zij door een andere natie (zoals China) economisch en/of militair voorbij worden gestreefd.
Het accepteren van een multipolaire wereld impliceert namelijk de ineenstorting van de dollar, en daarmee het einde van de Amerikaanse (financiële en politieke) hegemonie. Daarom zullen zij ongetwijfeld – wanneer zij de tijd rijp achten – onder valse voorwendselen een militair conflict ontketenen dat leidt tot een verzwakking, of zelfs vernietiging van de opkomende wereldmacht.
Rode en Gele Gevaar
Van alle kanten worden wij gewaarschuwd voor het Rode (Russische) en het Gele (Chinese) Gevaar. Maar de geschiedenis leert ons dat Amerika de échte agressor en politieke manipulator is. Door het starten van oorlogen, het financieel, economisch en militair ondersteunen van westers georiënteerde regimes en oppositiepartijen, en het heimelijk faciliteren van regime changes, doet Amerika er alles aan om de aap op de bovenste rots te blijven.
Wapenfeiten
Laten we eens een blik werpen op de Amerikaanse wapenfeiten: de Griekse burgeroorlog (indirecte steun aan de anticommunistische zijde), Koreaanse oorlog, Vietnamoorlog, militaire interventie tijdens de Libanon-crisis, de Varkensbaai-invasie in Cuba, verschillende Koude Oorlog-interventies (Afghanistan, Grenada en Panama), de Golfoorlog, oorlog in Afghanistan, Irakoorlog, de strijd tegen ISIS in Irak en Syrië en de interventie in Libië om Muammar Kaddafi te verdrijven. Bovendien zijn de VS – als financieel infuus, wapenleverancier en onvoorwaardelijke politieke bondgenoot van Israël – al ruim een halve eeuw medeverantwoordelijk voor het onmenselijke lijden van het Palestijnse volk.
America First
In al deze oorlogen en militaire interventies is onweerlegbaar aan te tonen dat Amerika daar politiek, militair en/of economisch beter van is geworden. De eigen politieke invloed wordt uitgebreid, en militaire bases worden geopend. De toegang tot en levering van grondstoffen wordt veiliggesteld. Amerikaanse bedrijven betreden met zevenmijlslaarzen de binnenlandse markten, en grote leningen worden aan nieuwe machthebbers verstrekt. Onder voorwaarde dat zij uitsluitend inkopen doen op de Amerikaanse markt. Hierdoor wordt de economie van de Verenigde Staten verder versterkt.
Dubbele agenda
Ook aan de oorlog in Oekraïne heeft Amerika grof geld verdiend. Want waar komt al dat wapentuig denk je vandaan? Al die tanks, vliegtuigen en raketten die door Europese landen – na iedere bedelronde van Zelensky – aan Oekraïne worden geleverd, en vervolgens vervangen moet worden? Ze doen alsof Trump deze denkwijze heeft geïntroduceerd, maar het is altijd al America First geweest. Het enige verschil is dat Trump er geen geheim van maakt, en ons geen rad voor de ogen draait. Hij zegt simpelweg waar het op staat. Amerika heeft altijd al een dubbele agenda gehad. Welke oorlog we in de toekomst ook voor onze kiezen krijgen, weet dus dat de Amerikanen daarbij betrokken zullen zijn.
Wereldoorlog
Er is geen haar op mijn hoofd die twijfelt aan een Derde, of zelfs Vierde Wereldoorlog. Maar daar heb ik een waarschuwing van beroepsleugenaar Rutte niet voor nodig. Wie herinnert zich nog zijn beloftes “Iedere belastingbetaler krijgt 1.000 euro terug” en “Geen geld meer naar Griekenland” (verkiezingscampagne 2012)? Of de Toeslagenaffaire, waarin Rutte tijdens debatten vaak beweerde niet op de hoogte te zijn van cruciale informatie, en fouten vooral aan uitvoeringsinstanties toeschreef? En wat te denken van zijn bewering tijdens de formatie van 2021 dat hij niet had gesproken over een “Functie elders” voor voormalig CDA-Kamerlid Pieter Omtzigt? Met de leugens van Rutte kun je inmiddels een harde schijf vullen.
Kapotte klok
Spreekt Rutte voor deze ene keer dan toch de waarheid? Zelfs een kapotte klok heeft twee keer per dag gelijk. Waarom twijfel ik hier dan niet over? Onze profeet Mohammed (vrede zij met hem) heeft ons in verschillende overleveringen gewaarschuwd voor verschrikkelijke oorlogen die zullen plaatsvinden wanneer het Einde der Tijden nadert. Bloedige conflicten die vele slachtoffers zullen eisen.
Maar in tegenstelling tot Rutte stond Mohammed (vrede zij met hem) al voor zijn profeetschap bekend als de Waarachtige en de Betrouwbare, en dat was zeker niet vanwege een gebrek aan ‘actieve herinneringen’. Dit betekent dat wij moslims ons niet alleen mentaal, maar ook fysiek op dit vaststaande gegeven moeten voorbereiden.
Si vis pacem, para bellum
Dit Romeinse militair-strategische advies betekent letterlijk: “Als je vrede wilt, bereid je dan voor op oorlog.” De halal hamvraag is dan: zijn wij moslims voorbereid op een oorlog? Ik vrees het ergste. Natuurlijk kunnen Marokkanen en Turken bogen op een rijke historie. Een roemrijk verleden waarin werd gestreden, veroverd en gesticht. Maar op de wind van gisteren kan men vandaag niet zeilen.
Als ik in mijn gemeenschap om mij heen kijk, dan zie ik spirituele lamlendigheid en decadentie. Broeders en zusters die stad en land afstruinen op zoek naar de volgende excessieve eet- en drinksensatie, om daarna uitbuikend en scrollend op ligbanken hun “fantastische en unieke” ervaring op social media te delen. Er wordt met volle teugen genoten van dit wereldse leven, nog meer dan goddeloze hedonisten dat doen. Dat zijn amateurs vergeleken met deze Dubai-chocola-vretende zzp-generatie.
Sixpack
Ik proef geen oorlogsbewustzijn. Ik voel geen urgentie. Ik zie geen afgetrainde mannen die zich in hun vrije tijd klaarmaken voor een eventuele oorlogsstrijd. Ik zie geen zwarte banden in verschillende vechtsporten. De jongens en mannen die wél sportscholen bezoeken, doen dat om een sixpack te kweken waarmee ze in de zomer het vrouwelijke geslacht hopen te imponeren. En de zusters? Die zie ik soms nog wel met een watermeloen-shirt en rood-wit-zwarte schmink op het gezicht meehossen in een pro-Palestina-demonstratie, om na afloop (uiteraard) een sushi-restaurant in te duiken. Zo, dat zal Netanyahu leren. Het moet natuurlijk wel gezellig blijven!
Hondenliefde
Van tijd tot tijd overdenk ik de beschamende staat van onze oemma. Tijdens mijn stille overpeinzingen gaan mijn gedachten vaak uit naar hondenbezitters: baasjes die voor dag en dauw opstaan om hun trouwe viervoeters uit te laten. Ik zeg het je eerlijk: diep van binnen bewonder ik hen. Ze verlaten voor zonsopkomst de warmte van hun bed uit onvoorwaardelijke liefde voor hun hond, terwijl in sommige van onze moskeeën tijdens het ochtendgebed de eerste rij niet eens voor een kwart gevuld is.
Als ik hen dan voor het krieken van de dag in elkaar gedoken – als half bevroren pinguïns – met plakkerige ogen over het trottoir zie schuifelen terwijl hun stinkende parasietdragers nieuwsgierig de zoveelste lantaarnpaal besnuffelen, denk ik bij mezelf:
“Zolang hun liefde en opofferingsgezindheid voor de hond groter is dan die van ons voor onze Schepper, zal onze toestand van collectieve vernedering niet veranderen.”
Trouwens, hoe kunnen we een oorlog winnen, als we de strijd tegen onze slaap al verliezen?
I rest my case.
Abdullah
* De weergegeven standpunten en meningen in dit opiniestuk weerspiegelen niet noodzakelijkerwijs die van Stichting as-Soennah