Iedere moslim koestert diep in zijn hart de wens om vrede te sluiten met zijn Heer met betrekking tot zijn zondige bestaan. Alleen wordt men daarin doorgaans tegengewerkt door uitstelgedrag. Steeds stelt hij voor zichzelf een nieuwe deadline die bij nader inzien geen deadline blijkt te zijn: “Zodra ik op Hadj ben geweest, toon ik berouw…zodra ik getrouwd ben, toon ik berouw…zodra ik kinderen heb, toon ik berouw…zodra ik veertig ben, toon ik berouw…etcetera.”
We vergeten dat het leven geen garanties biedt en dat het elk moment afgelopen kan zijn. We worden misschien wel dagelijks geconfronteerd met de dood in de vorm van een naaste of een vriend die op sterven ligt of al gestorven is. Toch blijven wij ons gedragen alsof de dood een gier is die rondcirkelt boven het hoofd van iedereen behalve dat van ons. Wij zijn vergeten, of willen niet weten, dat de dood voor iedereen verplichte kost is. Niemand wordt gespaard en iedereen zal de smarten van de dood ondergaan. Wegkijk- of uitstelgedrag verandert niets aan deze harde werkelijkheid. Het plaatst je slechts op een flinke achterstand. Een achterstand die je straks wellicht niet meer kan inlopen als de dood onaangekondigd bij je aanklopt.
Imam Aboe Ismail