Vandaag verscheen het volgende artikel in het NRC-handelsblad. Een zorgbrief van een Nederlandse Niqaabdraagster. Zeker het lezen waard en je tot nadenken te zetten.
Bron: NRC.nl
Team al-Yaqeen
19 december 2015
Uw recht is ook mijn recht!
Nederland claimt dat zij haar burgers de vrijheid geeft om zich te kleden hoe zij willen. Vrouwen die ervoor kiezen om halfnaakt over straat te gaan of andere symbolische uitingen te dragen, wordt de vrije keus gelaten, terwijl bewuste draagsters van de niqaab (gezichtssluier) worden beperkt in dit recht. Wat ik mij nu afvraag: is UW recht daadwerkelijk ook MIJN recht?
Het heeft er alle schijn naar dat er een strijd gaande is tegen de vrije moslimvrouw, om haar te “bevrijden”. Het begon in Frankrijk en België en nu is het overgeslagen naar Nederland. Laten we deze strijd nu eens een halt toeroepen! Omdat ik 40 cm meer stof aan heb, heb ik ineens geen recht meer om mij te laten behandelen in een ziekenhuis?! Geen recht om naar de huisarts te gaan?! Geen recht om mijn kind naar school te brengen?! Geen recht om op ouderavonden en rapportvergaderingen een betrokken ouder te zijn?! Geen recht om onafhankelijk te zijn en gebruik te maken van het openbaar vervoer?!
De Nederlandse samenleving heeft mij al eerder het recht op toetreding op de arbeidsmarkt ontnomen en gaf daarbij belemmeringen in de communicatie op als reden, terwijl ik mijzelf wil ontwikkelen en mijn steentje wil bijdragen aan de samenleving. Vrouwen die hun gezicht bedekken zoals ik, hebben zich jarenlang ingespannen in collegezalen en hebben gestudeerd tot ze grijs werden. Maar omdat wij onze gezichten en rondingen niet tonen, werd er geen gebruik gemaakt van onze kennis en kwaliteiten. Dit hebben wij moeten slikken.
Elke keer wordt in deze strijd het schild (excuus) gebruikt dat ik dit moet dragen van mijn man/vader en dat ik onderdrukt word en mezelf hiermee isoleer. Nou nee meneer en nee mevrouw, de niqaab is mij niet opgelegd en ook niet in de schoot geworpen, maar ik heb daarvoor moeten strijden. Emancipatie heet dat: “baas over mijn eigen lijf!” Is het niet de overheid die nu met dit verbod bezig is om mij te isoleren?! En mij te onderdrukken?! Want als ik mijn kinderen niet naar school mag brengen, niet naar het ziekenhuis of de huisarts kan, niet mag werken, geen gebruik mag maken van het openbaar vervoer en geen onderwijs/bijscholing mag genieten, word ik dan niet gedwongen mij te isoleren? Zonder deze wet heb ik het soms al moeilijk genoeg, maar met de komst van deze wet gaat het heel zwaar worden! Mensen die haat koesteren zullen niet achteruit deinzen voor het uiten daarvan in daden. Want angst is er allang niet meer, het is overgeslagen op haat.
Ik ben het zat dat er elke keer voor mij en over mij wordt beslist zonder met mij in gesprek te gaan. Communicatie heet dat. Dat is tweerichtingsverkeer. Je burgers serieus nemen. Luisteren naar elkaar. Mijn stem wordt totaal niet vertegenwoordigd in de Nederlandse overheid. Daarom heb ik het initiatief genomen om deze van onder een niqaab te laten horen in dichtvorm aan de vertegenwoordigers van de Nederlandse overheid, die de verantwoordelijkheid dragen om voor al hun burgers, en ook minderheden, op te komen!
Ik heb geleerd om anderen tegemoet te komen
en om anderen te respecteren.
Omdat ik weet dat in verschil en verscheidenheid kracht zit,
maar helaas vinden anderen het moeilijk mij te accepteren.
Mijn niqaab wordt als een gevaar gezien
en ik mag niet zijn wie ik ben.
Ik ben niet uw vijand en ook niet een gevaar,
daarom bewapen ik mij met de pen!
Terwijl mijn niqaab mijn ziel koestert en mij beschermt
hoor ik dat mijn niqaab anderen afschrikt.
Ik ben gewoon een vrouw die een andere keuze heeft gemaakt
Maar weet u dat uw norm mij schrikt?
De niqaab is een keuze die bij mij het beste past.
Ik voel mij er vrij in en het is een vrijheid waar ik voor vecht.
Ik heb recht om die keuze te maken,
want uw recht is mijn recht!
Een bewuste en vrijwillige draagster van de niqaab:
S. Lakbiach, Arabist/lerares