Vraag:
Bij bijna al mijn daden vergeet ik om mijn intentie te nemen. Wat zou ik moeten doen?
Antwoord:
Alle lof zijn Allah.
De intentie (Niyyah) is een belangrijke zaak. Door de intentie worden daden geldig, zoals de Profeet (vrede zij met hem) zei: “Daden worden beoordeeld op basis van de intentie en ieder mens zal alleen dat krijgen wat met zijn intentie samenhangt.”
(al-Boekhaarie en Moeslim)
De intentie maakt het dat toegestane daden een aanbidding worden. Wij dienen er dus op te letten en ervoor te zorgen dat het gedaan wordt omwille van Allah en vrij is van elke vorm van gepronk. Er moet vermeld worden dat er twee soorten intenties zijn.
1. Verplichte intentie. Zonder dit is een daad van aanbidding niet geldig, zoals de intentie om de Woedoe’ te verrichten, te bidden, Zakaat te betalen, te vasten en de Hadj (pelgrimstocht) te verrichten. Niemand kan zonder deze vorm van intentie. Als een persoon de Woedoe’ verricht om te bidden, de Moes-haf (geschreven kopie van de Koran) te pakken of om (ritueel) schoon (Taahir) te worden, dan heeft hij de intentie genomen. Het van plan zijn om te bidden of om viezigheid te verwijderen is de intentie tijdens het doen van Woedoe’.
Als een persoon weet dat het tijd is voor bijvoorbeeld het Dhoehr-gebed en van plan is het gebed te verrichten door op te staan om het te verrichten, dan heeft hij de intentie gevormd. Het is niet essentieel, beter nog, het is niet voorgeschreven om deze hardop uit te spreken: “Ik ben van plan om het Dhoehr-gebed te verrichten”, zoals sommige mensen doen. Dit is niet overgeleverd van de Profeet (vrede zij met hem). De plaats voor de intentie is het hart.
Hetzelfde geldt voor een persoon die in de nacht beslist dat hij de volgende dag zal vasten. Daardoor heeft hij zijn intentie gevormd. In feite laat het eten van Soehoer ook zien dat het zijn intentie is om te vasten.
Het is moeilijk, en bijna onmogelijk, voor een persoon om de intentie te vergeten in zulke zaken.
2. De tweede type intentie is dat wat Moestahab (geliefd/aanbevolen) is voor het verkrijgen van een beloning. Dit is wat sommige mensen vergeten, namelijk het in gedachte houden van de intentie tijdens het doen van toegestane daden. Deze kunnen beoordeeld worden als daad van aanbidding, zoals eten, drinken en slapen als je de intentie neemt om jezelf te versterken om daden van aanbidding te verrichten. De Profeet (vrede zij met hem) zei: “Je zult nooit iets uitgeven omwille van Allah zonder dat je daarvoor beloond wordt. Zelfs het hapje voedsel dat jij in de mond van je vrouw plaatst.”
(al-Boekhaarie)
Moeʿaadh (moge Allah tevreden met hem zijn) zei: “Ik slaap en sta op (om het nachtgebed te verrichten), en ik hoop op beloning voor mijn slaap zoals ik beloning wens voor het opstaan.”
(al-Boekhaarie)
Hij (moge Allah tevreden met hem zijn) zocht beloning voor zijn slaap zoals hij beloning wenste voor het opstaan om het nachtgebed te verrichten. Hij had de intentie om te slapen, zodat hij meer kracht zou hebben om daden van aanbidding te verrichten.
Al-Haafidh ibn Hadjar zei in al-Fath: “Dit betekent dat hij beloning zocht voor het rusten net zoals hij beloning zocht voor het inzetten. Als de intentie om te rusten iemand in staat stelt om daden van aanbidding te verrichten, dan krijgt een persoon hiervoor beloning.”
Wat helpt om deze intentie in gedachten te houden is redeneren, denken en niet haastig zijn. Dus je denkt na over wat je van plan bent te doen. Denk erover na of het toegestaan is of niet en kijk daarna naar je intentie. Wat wil je ermee bereiken? Iedere keer dat jij de stand van zaken bekijkt en nadenkt voor het handelen, zal dit je herinneren om de intentie te nemen. Totdat het je tweede natuur wordt en het een gewoonte wordt. Zodat je niet naar binnen of buiten gaat, eet of drinkt, geeft of neemt zonder intentie te nemen om het te doen. Op deze manier zal het meeste van je tijd, tijd van aanbidding worden.
We vragen Allah om ons en jou te helpen om dit te doen.
En Allah weet het het beste.
Islamqa.com